Populus nigrablack poplar که به فارسی تبریزی سیاه نامیده میشود، گیاهی از خانواده بیدسانان بومی اروپا، جنوب غرب و مرکز آسیا و شمال غرب آفریقا می باشد. نیاز های این گیاه عبارتند از نور: زیاد رطوبت: مرطوب دمای محیط: مناطقی با تابستان های خنک خاک: انواع مختلفی از خاک ها
خصوصیات - معرفی
جنس populus که در فارسی و به طور عام صنوبر نامیده می شود نام های فراوانی از جمله تبریزی، راجی، کبوده، سفیدار، یا سپیدار دارد. درخت تبریزی یا صنوبر سیاه یکی از گونه های جنس پاپولوس یا صنوبر می باشد. این گیاهان بومی اروپا، جنوب غرب و مرکز آسیا و شمال غرب آفریقا هستند. تبریزی سیاه درختی در اندازه های بزرگ تا متوسط و خزاندار است که ارتفاع آن به 20 تا 30 متر (به ندرت تا 40 متر) می رسد. قطر تنه ی آن نیز به 1.5 متر می رسد. برگ ها لوزی شکل تا سه گوش، به طول 5 تا 8 سانتیمتر و پهنای 6 تا 8 سانتیمتر و در هر دو سطح رویی و زیرین به رنگ سبز می باشد. این برگ ها دارای نوک تیز بوده و در فصل پاییز به رنگ زرد پر رنگ در می آیند. این درختان معمولاً در حاشه مزارع و باغ ها و پارک ها کاشته می شود.
گونه های صنوبر دو پایه هستند یعنی گل های نر و ماده آنها هر یک بر روی درختان جداگانه ای قرار دارند. این گل ها به صورت خوشه ای بوده و گرده افشانی آنها توسط باد صورت می گیرد. بذر در داخل کپسول هایی قرار دارد که هر کپسول نیز غالباً دارای ۲ تا ۴ دریچه است. در انتهای هر بذر کرک های سفید رنگ ابریشم مانندی قرار دارد که به پخش و انتشار آن کمک زیادی می کند.
تبریزی ها همچون بیدها دارای مجموعه ریشه هایی بسیار قوی و نفوذگر هستند. بنابراین آنها را نباید نزدیک به ساختمان ها و لوله ها کشت نمود.
![black poplar]()
![black poplar]()
شرایط نگهداری تبریزی سیاه
نور مورد نياز
زیاد
آبياري و رطوبت
مرطوب
دماي مورد نياز
مناطقی با تابستان های خنک
خاک مورد نياز
انواع مختلفی از خاک ها
|
ریشه عمیق و جانبی و سطحی دارند لذا در هر خاکی رویش دارند.
باد های خیلی شدید باعث شکسته شدن شاخه های آنها می شود.
هرس معمولاً نیاز نیست. فقط شاخه های مرده و یا ناخواسته را از تابستان تا آخر زمستان حذف می نمایند و معمولاً در بهار هرس انجام نمی دهند.
در شرایط آب و هوایی خشک می توان این درختان را هفته ای یک مرتبه آبیاری کرد. درختان صنوبر خشکی را تحمل می کنند اما اگر آبیاری شوند از سلامت بیشتری برخوردار خواهند بود. اگر این درختان در چمن زار کاشته شوند نیازی به آبیاری جداگانه ندارند. آبیاری بیش از اندازه و گل آلود بودن خاک یکی از دلایل عدم رشد گیاه، کوتاهی قامت آن و ریزش زود هنگام برگ ها در اواخر فصل تابستان است. صنوبر سیاه معمولاً در زمین های پست و مرطوب رشد می کند.
این درختان مکان هایی با آفتاب کامل را می پسندند. نور کم سبب ایجاد اختلال در رشد و افزایش بیماری های قارچی می گردد.
تبریزی ها عموماً مناطقی با تابستان های خنک را برای رشد ترجیح می دهند. و می توانند سرما را تا حدودی تحمل کنند.
![Populus nigra]()
![Populus nigra]()
نحوه تکثیر تبریزی سیاه
تبریزی درختی است که تمام انواع آن به راحتی از طریق قلمه ریشه می دهند و تکثیر می شوند. قلمه به طول 20 تا 30 سانتیمتر با 3 تا 4 بند را در خاک معمولی در اسفند و فروردین می کارند بطوریکه نصف تا دو سوم آن در خاک فرو می رود. آبیاری اولیه با فواصل کم و از موقع ریشه دار شدن با فواصل بیشتر صورت می گیرد.
سر شاخه های تبریزی و سپیدار به راحتی در آب هم ریشه می دوانند و هنگامی که سر شاخه ها کاملاً ریشه دار شوند می توان آنها را در گلدان یا در محل اصلی کاشت.
اصولاً تکثیر صنوبرها از طریق بذر به میزان زیاد مشکل است. بهتر است بذرها بلافاصله به محض اینکه کپسول ها شروع به باز شدن می کنند جمع و کاشته شوند زیرا قوه نامیه خود را به سرعت از دست خواهند داد و نباید اجازه داد که بذرها خشک شوند. هر چند اگر آنها درون ظرف و در دمای نزدیک صفر درجه سانتیگراد قرار دهند بذرهای بعضی از گونه ها می توانند برای مدت حدود 3 سال نگه داری شوند. هیچگونه وضعیت استراحت یا دوره خواب وجود ندارد و بذرها به راحتی چند روز پس از کاشت جوانه می زنند. نهالچه ها به میزان زیادی به قارچ عامل مرگ گیاهچه حساس هستند و همچنین نمی توانند حرارت و خشکی زیاد را تحمل کنند. تعدادی از صنوبرها توسط ریز ازدیادی نیز تکثیر می شوند. این نوع تکثیر از طریق نوک ساقه با موفقیت همراه بوده است.