خیزران

"خیزران" که در زبان فارسی، "نی" نیز گفته می شود، گیاهی چندساله از تیره گندمیان است. بامبو درخت نیست بلکه علفی غول پیکر است. ساقه های نی در ردیف های متراکم رشد می کند و می تواند تا ارتفاع ۴۰ متر برسد.

ساقه ها دارای میانگره هایی به طول 20 تا 45 سانتیمتر می باشند. برگ ها نیز خزاندار بوده و دارای کرک های انبوه می باشند. برگ ها نیزه ای شکل هستند. 

این گیاه در مناطق گرمسیری رشد می کند. تا کنون بیش از ۱۰۰۰ نوع در ۹۰ گروه متفاوت شناسایی و نامگذاری شده است. وجود چوب های خیزران باعث ترمیم خاک می شود. این گیاه به صورت استوانه ای که به وسیله دیافراگمی عرضی در گروه ها تقسیم می شود، وجود دارد.

در چین اکثر جنگل های کم ارتفاع، قرن ها پیش از بین رفتند. با این وجود، هنوز نیزارهایی که خیزران در خود دارند، سراشیبی تپه ها را در غرب کشور می پوشانند.

خیزران در کوه های استان ساچوان برای آخرین پانداهای باقی مانده که در حیات وحش زندگی می کنند خوراک تأمین می کند.

خیزران می تواند سرمای تا منفی 3 درجه سانتیگراد را نیز تحمل کند. 

از چوب های خیزران در مصارف ساخت سازه های مدرن می توان استفاده کرد. به عنوان مصالح ساختمانی، خیزران به عنوان پوشش بام، سازه سقف و دیوار و عناصر باربر سازه ساختمان مورد استفاده قرار می گیرد. هر کدام از کشورهایی که در آنها خیزران یا بامبو رشد می کند دارای نوع خاصی از روش های سنتی استفاده از آن هستند.

از این گیاه برای کنترل فرسایش خاک استفاده می شود. 

از این گیاه برای تغذیه، تهیه کاغذ و اشیاء مختلف چوبی و سایر مصارف صنعتی و نیز برای حفاظت از مزارع و باغ ها استفاده می شود.

این گیاه محتوی مقدار فراوانی سلولز است که می تواند برای تهیه کاغذ و همچنین ابریشم مصنوعی مورد استفاده قرار گیرد. در ایران کشت خیزران هنوز رواج چندانی ندارد و صرف نظر از بخش های کوچکی در شمال کشور که در آنها مقدار محدودی خیزران کشت می شود، صنعتگران سایر نقاط از خیزران های خودرویی که در اکثر شهرهای شمالی و بویژه منطقه لیالستان لاهیجان وجود دارد، استفاده می کنند.

قابل ذکر است که خیزران هایی که رنگ آن سبز باشد نشان دهنده خشک نبودن آن بوده و احتمالاً سیاه می شود .