زعفران بهاره

زعفران از زمان های قدیم مورد استفاده بشر بوده است. نام کروکوس احتمالاً از کلمه کریکوس (Coricus) گرفته شده که نام منطقه ای در سیلیسیا واقع در شرق مدیترانه می باشد که نشان می دهد زعفران از زمان های دور در آن منطقه کشت می شده است.

"زعفران بهاره" یکی از گونه های جنس زعفران و از خانواده ی زنبق (Iridaceae) و بومی رشته کوه های آلپ می باشد. این گیاه از کولتیوارهای زعفران هلندی (Crocus flavus) است که به عنوان گیاهی زینتی مورد استفاده قرار می گیرد. زعفران های هلندی یکی از بزرگترین کولتیوارهای گونه های زعفران است. زمان گلدهی Crocus vernus حدود دو هفته پس از گونه ی Crocus chrysanthus (زعفران برفی) رخ می دهد.

طول این گیاه حدود 10 تا 15 سانتیمتر می باشد.

در برخی موارد گونه هایی از Crocus flavus توسط برخی از نویسندگان، Crocus vernus نامیده می شود. به دلیل تولید گل ها در فصل بهار، به این زعفران ها، زعفران های بهاره گفته می شود.

این گیاه را می توان به صورت کشت حاشیه کاری، باغ های صخره ای و چمن زارها کشت نمود.

این گیاه برای رشد به محل هایی با آفتاب کامل تا کمی سایه نیاز دارد. همچنین خاک باید به خوبی آبیاری شده باشد. 

گیاهی نیمه گرمسیری است و در مناطقی که دارای زمستان های ملایم و تابستان های گرم و خشک باشد می روید. در طول رویش نیز به آفتاب فراوان و درجه حرارت زیاد نیاز دارد. این گیاه سرمای -15 درجه را به خوبی تحمل می کند.

خاک های غیرشور، حاصلخیز و با بافت متوسط را می پسندد. خاک های آهکی با پی اچ 7 تا 8، خاک های مناسبی برای کشت این گیاه هستند.

از کلاله زعفران در بسیاری از منابع به عنوان یک ماده دارویی نام برده شده است. این ماده معطر فرح بخش و شادی آفرین است و به عنوان محرک اشتها، هضم کننده غذا و معالجه کننده دل درد و سرفه مورد استفاده قرار می گیرد. از عطر و رنگ زعفران نیز در صنایع غذایی، شیرینی پزی و نوشابه سازی استفاده می شود.

طعم کلاله زعفران مربوط به گلیکوزید بی رنگ به نام پیکروکروسین (پیکروکروزید) است. تجزیه این گلیکوزید منجر به تولید آگلیکون فراری به نام سافرانال می شود. پیکروکروسین معمولاً مقداری پیکروکروستین نیز به همراه دارد.

عطر و بوی زعفران مربوط به روغن های فرار (اسانس) است. اسانس زعفران بی رنگ بوده و شامل ترکیب های ترپنی است که سبب بوی زعفران می شود.