میروبالان یا انگور فرنگی هندی

گیاه "میروبالان" یا "انگور فرنگی هندی" یکی از گیاهان درختی و از خانواده فیلانتاسه می باشد. این گیاه دارای میوه های خوارکی است.

"درخت میروبالان" یا "انگور فرنگی هندی" درختی زینتی است که میوه های خوراکی تولید می کند. این درخت تا حدود 18 متر ارتفاع و در برخی موارد به ندرت تا 30 متر ارتفاع می تواند رشد کند.

پوست آن صاف و به رنگ قهوه ای مایل به خاکستری کمرنگ بوده که در برخی نواحی مانند درخت گوآوا کنده شده و از درخت جدا می شود.

اگرچه این درخت، درختی خزاندار است اما معمولاً شاخه ها عاری از برگ نمی شوند و بسیار به ندرت اتفاق می افتد که درخت کاملاً فاقد برگ گردد، بنابراین در برخی منابع از آن به عنوان درختی همیشه سبز نیز یاد می کنند.

برگ ها کوچک، کشیده، با 3 میلیمتر پهنا و حدود 1.25 تا 2 سانتیمتر طول دارند. این برگ ها به صورت منظم در دو ردیف روی شاخه های بلند و باریک قرار گرفته اند به همین دلیل این اشتباه رخ می دهد که این برگ ها به صورت پرمانند و مرکب می باشند.

گل ها نامشخص و به رنگ زرد مایل به سبز بوده که به صورت متراکم روی خوشه ای به صورت جانبی در کنار برگ های پایینی تشکیل می شوند. معمولاً گل های نر در قسمت های پایینی و روی شاخه های کوچک و گل های ماده در بخش های بالاتری نسبت به گل های نر قرار دارند. با این وجود در برخی موارد، این درختان دوپایه نیز می باشند. به این صورت که گل های نر و ماده به صورت مجزا روی درختان جدا قرار دارند.

میوه ها گرد تا پهن شده در قطبین، تقریباً بدون ساقه، با پوستی نرم و دارای 6 تا 8 خط کمرنگ یا آشکار روی آن می باشند که این خطوط به صورت طولی روی میوه مشاهده می شوند. این میوه ها در ابتدا به رنگ سبز روشن بوده که کم کم به رنگ مایل به سفید یا زرد مایل به سبز تغییر رنگ می دهند و در برخی موارد به ندرت در صورت بلوغ کامل به رنگ قرمز آجری دیده می شوند. پوست میوه نازک، نیمه شفاف و چسبیده به گوشت است. گوشت میوه یکرنگ و آبدار می باشد. میوه های رسیده بسیار ترش و اسیدی، گس و گاهی تلخ نیز می باشند.

در مرکز هر میوه یک هسته ی شش وجهی که حاوی 6 بذر کوچک است قرار دارد.

این درخت در نواحی نیمه گرمسیری و گرمسیری مشاهده می شود.

در هند، از سطح دریا تا ارتفاعات 1800 متر بالاتر از سطح دریا نیز رشد کرده و گل می دهد.

این درخت نسبت به گرمای بیش از حد متحمل نیست. در هند، درختان بالغ می توانند در دمای تا 46 درجه سانتیگراد در تابستان باقی بمانند اما درختان جوان باید در این دما تحت شرایط سایه قرار گیرند.

به نظر می رسد که این گیاه تحت شرایط خاکی و تغذیه ای خوب و مرطوب به خوبی رشد می کند. برای تولید بیشترین میزان محصول باید در خاک های عمیق، شنی لومی تا رسی، سبک یا سنگین و کمی اسیدی تا کمی قلیایی کشت شود. در پی اچ های بالا (بالاتر از 8) کمبود مواد غذایی برای گیاه رخ خواهد داد. 

شوری کم خاک را می تواند تا حدودی تحمل کند.

آبیاری منظم و مناسب برای رشد بهینه ی این گیاه نیز ضروری است. 

کاربردها و خواص درمانی:

از میوه های تازه ی این درخت جهت مصرف خوراکی استفاده می شود.

از میوه های خشک شده برای تهیه جوهر و رنگ مو و نیز در برخی موارد به دلیل خاصیت پاک کنندگی است برای تهیه شامپو استفاده می گردد. رنگ های به وجود آمده از میوه ها و برگ های این گیاه، قهوه ای روشن یا قهوه ای مایل به زرد است که در رنگرزی و برای رنگ کردن نخ های ابریشمی و پشمی نیز مورد استفاده قرار می گیرد. در صورت اضافه کردن سولفات آهن به آن، رنگ آن به مشکی تغییر می کند.

روغن های ثابت یا فیکس اویل های موجود در این گیاه قابلیت رویش مجدد مو را دارند و به همین دلیل در هند برای تهیه ی شامپوهای مختلف مورد استفاده قرار می گیرند.

پوست این درخت نیز مانند برگ های آهن سرشار از تانن می باشد.

برگ ها برای تغذیه ی دام و نیز به عنوان کود آلی و سبز کاربرد دارند. تحقیقات نشان می دهد که استفاده بیش از حد از برگ های این گیاه به عنوان کود در مزرعه سبب قلیایی شدن خاک می گردد.

این گیاه همچنین خواص ضد میکروبی، ضد دیابت و ضد سرطانی دارد.

ارزش غذایی:

هر صد گرم از بخش خوراکی (میوه های) این گیاه دارای حدود 77.1 گرم آب، 0.07 گرم پروتئین، 0.2 گرم چربی، 21.8 گرم کربوهیدرات ها، 1.9 گرم فیبر، 0.5 گرم خاکستر، 12.5 میلیگرم کلسیم، 26 میلیگرم فسفر، 0.48 میلیگرم آهن، 0.01 میلیگرم کاروتن، 0.03 میلیگرم تیامین، 0.05 میلیگرم ریبوفلاوین، 0.18 میلیگرم نیاسین، 3 میلیگرم تریپتوفان، 2.1 میلیگرم متیونین، 17 میلیگرم لیزین و 625 میلیگرم اسکوربیک اسید می باشد.

مهمترین آفت این گیاه در هند، کرم صدپای پوستخور است. این کرم در شاخه ها و تنه سوراخ ها و تونل هایی ایجاد می کند که رشد گیاه را با مشکل مواجه خواهد کرد.

از بیماری های این درخت می توان به نکروزه شدن میوه ها اشاره کرد که سبب قهوه ای شده داخلی میوه می گردد و به تدریج روی سطح پوست نیز گسترش می یابد. برای مبارزه با این مشکل می توان هر دو ماه یکبار از اسپری بوراکس از ماه های سپتامبر تا اکتبر روی درختان استفاده کرد.