اورنج بِری

دانستنیهای علمی

اورنج بِری یکی از گیاهان گلدار از خانواده ی مرکبات است که در نواحی گرمسیر جنوب شرقی آسیا و شمال استرالیا گسترش دارد. این درخت به خاطر میوه های خوراکی و صورتی رنگش کشت می شود. در نواحی معتدله می توان این درخت را در گلخانه پرورش داد.

خصوصیات - معرفی

خصوصیات گیاهشناسی:

اورنج بِری ها درختانی همیشه سبز در اندازه های کوچک تا متوسط هستند. گل ها و میوه های آن در خوشه های بزرگ تشکیل می شوند. میوه ها ممکن است در آب و هوای گرمسیری در بعضی سال ها، سال آور یا نیاور داشته باشند.

برگ های این گیاه متناوب، 3 تا 7 برگچه ای، با بیش از 18 سانتیمتر طول، با برگ چه هایی به طول 7.5-18 سانتیمتر؛ بیضوی یا لوزی شکل یا تخم مرغی شکل هستند. این برگ ها در صورت فشردن دارای عطر خاصی می باشند. گل ها کوچک، زرد رنگ، در انتهای خوشه های گل برگدار به طول 10 تا 30 سانتیمتر می باشند. میوه های این گیاه از نوع سته، به طول 1-1.8 سانتیمتر و تخم مرغی شکل است. این میوه ها در زمان رسیدن به رنگ نارنجی کم رنگ دیده می شوند.

شرایط نگهداری اورنج بِری

نور مورد نياز زیاد آبياري و رطوبت کمی مرطوب دماي مورد نياز نواحی گرمسیری خاک مورد نياز خاک غنی با بافت متوسط

شرایط محیط رشد:

این گیاه بهترین رشد را در آفتاب کامل و آبیاری منظم دارد. به نظر می رسد که بهترین شرایط برای رشد و پرورش این گیاه، مشابه شرایط محیط رشد مطلوب برای سایر مرکبات (سیتروس ها) باشد. این گیاه تا دمای 32 درجه فارنهایت مقاومت می کند.

خواص و کاربردهای دارویی و صنعتی

خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:

از این گیاه می توان در درمان سرفه، رماتیسم، زردی و کم خونی استفاده کرد. اگر عصاره ی برگ آن را همراه با شکر، ناشتا در صبح میل کنید برای از بین بردن و کشتن کرم های روده مانند آسکاریس بسیار مفید است. همچنین از عصاره ی این برگ ها در درمان تب و ناراحتی های کبدی نیز استفاه می شود. پُماد حاوی مخلوط برگ های این گیاه و زنجبیل برای درمان اِگزِما و حساسیت های پوستی کاربرد دارد.

ریشه های این گیاه نیز جهت کاهش تب مورد استفاده قرار می گیرند. عصاره ی میوه خام و برگ های آن دارای آلکالوئید هستند و خواص ضدباکتریایی و ضد قارچی دارند.

میوه های این گیاه خوراکی بوده و در نواحی خاصی از جهان، بسیار مورد پسند می باشند. همچنین از این درختان درصورت آرایش و هرس مناسب می توان به عنوان درختی زینتی نیز استفاده کرد.

ترکیبات شیمیایی:

گیاه هواخشک شده آن دارای دو فروکواینولین اصلی به نام های کوکوساجینین و اسکیمیانین است. از آلکالوئیدهای برگ های این درخت می توان به گلیکورین، آربورین، گلیکاسمینین، آربورینین، گلیکاسامین، گلیکورین و گامافاگارین اشاره کرد. همچنین حاوی تری ترپن ها، آربینول و ایزوآربینول، آربورینون، 2 الکل ترپن ایزومری، بتا سیتوسترول و استیگماسترول نیز می باشد. ریشه ها حاوی آلکالوئیدهای کاربازول، گلیکوزولیسین، 3-فرمیل کاربازول، گلیکاسیسین، گلیکازولین، گلیکازولیدین، اسکیمیانین، گاما فاگارین و دیکتامین است. ساقه ها حاوی آربورینین و آلکالوئیدهای دیگری است. گل ها دارای آلکالوئیدهای آربورین، آربونین، اِسکیمیانین، گلیکورین، گلیکوفیمین، گلیکاسمیسین و گلیکومید می باشد. همچنین از عصاره ی متانولی این گیاه نیز گلیکوریک اسید استخراج شده است.

نحوه تکثیر اورنج بِری

تکثیر:

تکثیر اورنج بِری توسط کشت بذر صورت می گیرد.

ونک نارنج بالنگ سداب