سیاه تاغ

تاغ ها (Haloxylon) سرده ای (جنسی) گیاهی است به صورت درختچه از تیرهٔ تاج خروسان (Amaranthaceae)، زیرتیرهٔ اسفناجیان  (chenopodiaceae)، با مقاومت زیاد در برابر خشکی و گرما با سیستم ریشه ای گسترده که جهت جلوگیری از گسترش کویر از آن استفاده می شود. گونه های متعددی از جنس تاغ وجود دارد.

 در ایران سه گونهٔ تاغ وجود دارد:

1- سیاه تاغ (Haloxylon aphyllum) یا (Haloxylon ammodenderon)

2- زردتاغ یا سفیدتاغ (Haloxylon persicum)

3- تاغ بوته ای (Haloxylon recurvum)

تاغ سیاه درختی کوچک یا درختچه ای بزرگ به طول 2 تا 8 متر (به ندرت 12 متر) با تنه ای قهوه ای رنگ و به قطر 4 تا 10 سانتیمتر (در برخی موارد تا بیش از 25 سانتیمتر) می باشد. بافت چوب آن اسفنجی و آبدار می باشد. شاخه های سال جای به رنگ سبز و شاخه های قدیمی به رنگ قهوه ای ، خاکستری تا سفید دیده می شوند. برگ ها نوک تیز و فلس مانند و بسیار کوچک می باشند. به طوری که به نظر می رسد گیاه دارای تعداد زیادی برگچه است. گل آذین ها بر روی شاخه های جانبی کوتاه یا بر روی شاخه های سال قبل تشکیل می شوند. گل ها بسیار کوچک بوده و زمان گلدهی این گیاه از مارس تا آوریل می باشد. 

شکل بذر آن کم بیش کروی است که سطح شکمی حالت مقعر و سطح پشتی حالت محدب، سطح پشتی حالت گنبدی شکل – حالت جنین اسپیره (مارپیچی) دارد. رنگ بذر آن سیاه، قهوه ای تیره و در برخی موارد قهوه ای باز است. تاغ دارای پرپانت هایی در کنار بذر است که برای پراکنش بذر بسیار مفید هستند ولی در جوانه زنی بذر تأثیری ندارد. لذا بذر تجاری می تواند بذر واقعی باشد و می تواند بذر همراه با پریانت یا میوه باشد بهتر است قبل از استفاده بذر از پریانت جدا شود. برای نگهداری بهتر است بذر در داخل گونی کنفی یا کیسه ای نخی قرار داده شوند.

این گیاه مخصوص مناطق بیابانی و خشک می باشد و با بارندگی کمتر از 100میلیمتر به خوبی دیده می شود.

این گیاه به دماهای زیر صفر درجه سانتیگراد مقاوم است اما شرایط آب و هوایی مرطوب را نمی پسندد.

برای رشد بهتر به مکان های بسیار آفتابی نیاز دارد. همچنین نسبت به خاک های شور و قلیا نیز متحمل است.