|
|
|
ریواس گیاهی است که در مناطق سنگلاخی و شیب‌دار رشد می کند. این گیاه علفی و بسیار ستبر است. برگهای آن به رنگ سبز- قرمز و با دمبرگ بلندی است. ریزوم آن چندساله و ضخیم است. گلهای آن کوچک و زرد رنگ بوده و دمگل آن نیز خوراکی است. میوه بیضی تا گرد است و دارای دانه هایی قهوه ای و بالدار است.
ترکیبات عمده در ریواس عبارتند از: anthraquinones chrysophanol، parietin، emodin، فلاونوئیدهای quercetin، fisetin، quercetin 3-0-rhamnoside، quercetin 3-0-galactoside و quercetin 3-0-rutinoside.
|
|
|
|
|
ریواس به خاکهایی عمیق، حاصلخیز، رسی یا لومی-رسی و نسبتا سنگین نیاز دارد. این خاکها باید غنی از هوموس و با زهکش مناسب باشد. ریواس برای رشد به نور کامل آفتاب نیاز دارد. برگها در دمای پائین صورتی و یا قرمز و در دماهای بالا بیش از 30 درجه سانتیگراد سبز تیره می‌باشد.
|
|
|
|
|
در بسیاری از کشورها دمبرگ، دمگل، برگها و ساقه ریواس به صورت خام و یا پخته در تهیه غذاها مصرف می شود.
ریواس دارای مقادیر بالایی ویتامین A، B و C است. از ریشه آن به صورت سنتی برای درمان دیابت، هموروئید، زخم معده و اسهال استفاده می شود. از ریواس به عنوان گیاهی اشتهاآور نیز استفاده می شود. ساقه و ریشه خشک شده ریواس به صورت سنتی برای درمان کم‌خونی، بی اشتهایی، ضعف، اضطراب، افسردگی و دیابت استفاده می شود. در طب سنتی ایرانی از ریواس به عنوان آرام‌بخش و بهبود حالات روحی استفاده می شود.
|
|
|
در یک مطالعه نشان داده شد که عصاره بدست آمده از برگهای ریواس به صورت معنی‌داری خاصیت ضدباکتریایی دارد.
|
|
|
|
|
از آفات مهم ریواس پروانه ها و بیدها هستند.
|
|
|
|
|
بهترین روش تکثیر ریواس کشت بذر در پاییز و در گلخانه است. در بهار نیز می توان بذرها را در شاسی های سرد کشت کرد. وقتی اندازه گیاه به حدی رسید که در هنگام جابجایی دچار آسیب نمی شد می توان آن را به زمین اصلی منتقل کرد. تقسیم ریشه با استفاده از یک چاقوی تیز در اوایل بهار یا پاییز نیز یکی دیگر از راه های تکثیر ریواس است.
|
|
|
|
|
برگهای ریواس دارای مقادیر بالایی اگزالیک اسید است و نباید به مقدار زیاد مصرف شود. اگزالیک اسید می تواند کلسیم بدن را جذب کرده و سبب اختلالاتی در بدن شود. افراد مبتلا به رماتیسم، آرتروز، نقرس و سنگ کلیه نباید از ریواس استفاده کنند.
|
|