لانگسَت

درخت لانگست درختی است در اندازه های متوسط که ارتفاع آن گاهی تا 30 متر نیز می رسد و قطر تنه آن حدود 75 سانتیمتر است. نهال ها 30 سال پس از کشت در فاصله های 8 * 8 متر می توانند به ارتفاعی حدود 10 متر و قطر تنه ی 25 سانتیمتر برسند. تنه ی گیاه با یک شیوه ی منظمی رشد می کند و دارای ریشه های نگهدارنده ای است که از سطح زمین نیز نمایان می باشد. پوست درخت به رنگ مایل به خاکستری با نقاط تیره و روشن است. دارای رزین غلیظ و شیری رنگی نیز می باشد.

برگ ها به صورت مرکب شانه ای، با کرک های نازک، به طول 22 تا 50 سانتیمتر و دارای 5 تا 7 برگچه ی متناوب است. برگچه ها واژتخم مرغی یا بیضوی و کشیده، در انتها نوک تیز، به طول 7 تا 20 سانتیمتر، کمی چرمی، در سطح رویی به رنگ سبز تیره و براق و در سطح زیرین کم رنگ تر و دارای رگبرگ برجسته می باشد.

گل ها به رنگ سفید یا زرد کم رنگ، کوچک، گوشتی، اغلب دوجنسی، بصورت منفرد یا در خوشه ای در گل آذین هایی به طول 10 تا 30 سانتیمتر قرار دارند. هر گل دارای یک پرچم به طول 2 میلیمتر که انتهای پرچم ها گرد است و نیز دارای یک مادگی کوتاه و ضخیم می باشد.

میوه بصورت بیضی شکل یا تخم مرغی شکل و یا گرد به طول 2 تا 7 سانتیمتر طول و 1.5 تا 5 سانتیمتر عرض است. میوه های کوچک شبیه گوجه هستند و بصورت خوشه ای مانند خوشه های انگور ظاهر می شوند. میوه ها به وسیله کرک های نازک و زرد رنگ پوشیده شده اند. ضخامت پوست میوه متفاوت و از 2 تا 6 میلیمتر متغیر می باشد. 

هر میوه دارای یک تا سه بذر پهن و تلخ مزه است. بذرها با یک آریل ضخیم و سفید رنگ پوشیده شده که این آریل دارای مزه ای ترش و شیرین می باشد. گوشت میوه حاوی سوکروز، فروکتوز و گلوکز است. 

بهترین گونه ها برای مصرف خوراکی، گونه هایی با بذور کوچک یا توسعه نیافته و آریل ضخیم هستند.

این درخت معمولاً یک بار در سال میوه می دهد. زمان میوه دهی در نواحی مختلف بسیار متفاوت است اما معمولاً پس از شروع فصل بارندگی، گلدهی انجام می شود و چهار ماه پس از گلدهی نیز میوه ها تولید می گردند.

این گیاه به خوبی در نواحی مابین جنگلی صحرایی رشد می کند. و نواحی مرطوب و سایه را برای رشد بهینه ترجیح می دهد. این درخت از نواحی پست تا ارتفاعات 600 متر بالاتر از سطح دریا رشد می کند. میانگین بارندگی سالانه برای آن حدود 1500 تا 2500 میلیمتر می باشد. و خاک های کمی اسیدی و به خوبی آبیاری شده با مواد غذایی کافی را می پسندد. این گیاه نمی تواند سیلاب و غرقابی را تحمل کند. برخی گونه های مقاوم تر می توانند در شرایط آب و هوایی خشک با آبیاری و سایه ی اندک را نیز تحمل کنند.

هر 100 گرم از بخش خوراکی این گیاه حاوی 86.5 گرم آب، 0.8 گرم پروتئین، 9.5 گرم کربوهیدرات ها، 2.3 گرم فیبر، 20 میلیگرم کلسیم، 30 میلیگرم فسفر، 13 IU کاروتن (ویتامین A)، 89 mcg تیامین، 124 mcg ریبوفلاوین، 1 میلیگرم اسکوربیک اسید و 1.1 میلیگرم (وزن خشک) فیتین است. 

میوه های این گیاه هم بصورت خام و هم بصورت شربت در بطری های مخصوص نگهداری و مصرف می شوند.

چوب آن بسیار سخت، قوی، ضخیم و انعطاف پذیر بوده و در ساخت لوازم منزل از آن استفاده می کنند.

بعضی از بخش های گیاه بصورت سنتی در ساخت برخی داروها مورد استفاده قرار می گیرند. بذرهای تلخ آن بصورت مخلوط با آب برای فرو نشاندن گرما و به عنوان داروهایی برای درمان زخم استفاده می شوند. پوست آن برای درمان اسهال خونی و مالاریا کاربرد دارد. همچنین از پودر پوست آن برای درمان نیش عقرب استفاده می کنند. پوست میوه آن نیز برای درمان اسهال کاربرد دارد. در فیلیپین، پوست میوه آن را خشک کرده و می جوشانند و برای دفع پشه ها و نیز به عنوان خوشبو کننده ها از آن استفاده می کنند. 

بیشترین تولیدکننده لانگست کشورهای مالزی، تایلند، فیلیپین و اندونزی هستند. 

در پرتوریکو، برگ های درختان جوان در اثر حمله ریشه خوار نیشکر (Diaprepes abbreviatus) از بین می روند. حشراتی مانند Pseudaonidia articulatus و Pseudaulacaspis pentagona و عنکبوت قرمز و Tetranychus bimaculatus به برگ های این گیاه حمله کرده و ترشحات عسلکی و دودی خود را بر روی درخت باقی می گذارند. موش های صحرایی نیز از میوه های بالغ و شاخه های این گیاه تغذیه می کنند و آنها را از بین می برند.

بذور این گیاه دارای خاصیت پلی امبریونی (چند جنینی) هستند و جزو بذرهای ریکال سیترنت (کوتاه عمر) می باشند که قوه ی نامیه خود را سریعاً پس از گذشت هفت روز از دست می دهند.

بذور پس از ریزش در پای درخت جوانه می زنند. نهال های بذری زیر درخت را جمع آوری کرده و در محلی دیگر کشت می کنند. این نهال ها 20 تا 25 سال پس از کشت به باردهی می رسند. میزان باردهی این درخت در سال های مختلف بسیار متفاوت است.

در برخی نواحی از روش پیوند زدن و خوابانیدن هوایی نیز این درختان را تکثیر می کنند.