آلوئه فروکس

"آلوئه فروکس" یکی از گونه های جنس آلوئه است که همانند گونه آربورسنز بومی آفریقای جنوبی است. ژل تلخ آن به عنوان مسهل و ژل غیرتلخ آن در تهیه لوازم آرایش مورد استفاده قرار می گیرد. 

آلوئه فروکس گیاهی تک ساقه و طویل است که می تواند حدود 3 متر ارتفاع داشته باشد. برگ های آن ضخیم و گوشتی بوده که به صورت رزت روی ساقه تشکیل می شود. از حاشیه برگ ها، خارهایی به رنگ قهوه ای مایل به قرمز به همراه خارهای کوچکتری در سطح رویی و زیرین تشکیل می شود. سطوح برگ گیاهان کوچکتر نیز پوشیده از خار می باشد که در این صورت از چرای حیوانات در امان می مانند. 

گل ها به رنگ نارنجی یا قرمز بوده و دارای ساقه ای به طول 0.61 تا 1.22 متر در بالای برگ ها می باشند. گل ها به صورت گل آذین های مرکب دیده می شوند. 

این گونه بسیار با گونه Aloe excelsa شباهت داشته و با آن اشتباه گرفته می شود. ولی گونه اکسلسا دارای گل آذین های کوچکتری است.

گونه های مختلف آلوئه گیاهانی مقاوم به گرما، خشکی و حتی شوری هستند. علت مقاومت آنها ساختار خاص مورفولوژیکی این گیاه است. بذرهای این گیاه در شرایط اقلیمی مناسب در دمای 21 درجه سانتیگراد سبز می شوند. آلوئه به سرما بسیار حساس است. بطوریکه رشد آن در دمای کمتر از 10 درجه سانتیگراد متوقف می شود. از اینرو در اقلیم های سرد، این گیاه را در شرایط گلخانه تولید می کنند. اگرچه آلوئه دمای 50 درجه سانتیگراد را به خوبی تحمل می کند ولی دمای مناسب برای رشد و نمو این گیاه 20 تا 30 درجه سانتیگراد است. وزش بادهای گرم توأم با آفتاب شدید برای آن مناسب نیست و سبب تغییر رنگ برگ از سبز به قهوه ای شده و در این شرایط رشد گیاه متوقف می شود.

گونه های مختلف جنس آلوئه به رطوبت بالا، آب ایستایی و آبیاری زیاد حساس است. از اینرو آبیاری گیاهان باید زمانی انجام شود که خاک کاملاً خشک باشد. اگر هدف از کشت این گیاه تولید پاجوش برای تکثیر باشد، دوره های آبیاری کوتاه تر (با توجه به شرایط اقلیمی هر 7 تا 10 روز یکبار) توصیه می شود. چنانچه هدف از کشت، تولید ژل برای مصارف صنعتی باشد هر 14 روز و یا حتی 20 تا 30 روز یکبار (با توجه به شرایط اقلیمی محل رویش) گیاهان باید تحت آبیاری قرار گیرند.

آلوئه را در هر نوع خاکی می توان کشت کرد، ولی خاک های سبک که از زهکشی مناسبی برخوردار باشند برای کشت این گیاه توصیه می شود. خاک های لومی حاوی مواد آلی کم نیز خاک های مناسبی برای کشت این گیاه است. خاک های هوموسی و خاک هایی که از مقدار فراوانی مواد آلی برخوردار باشند برای کشت این گیاه توصیه نمی شوند. خاک های قلیایی تا «پی اچ» 5/8 خاک های مناسبی برای کشت آنها گزارش شده است.