|
|
|
عادت رشدی غازیاقی متغیر بوده و اغلب در مناطق مختلف می تواند یکساله، دوساله و چندساله باشد. به عنوان مثال در منطقه نبراسکا (ایالات متحده) دوساله یا چندساله است و یا در اروپا و ترکیه گیاهی یکساله، دوساله و چندساله محسوب می شود (کورمان، 2011). غازیاقی گیاهی با ریشه ضخیم است که ساقه ها وبرگ ها بدون کرک، برگ ها شانه ای با دندانه های اره ای نوک دار، چترها پرگل، برگه ها و برگک ها نیز وجو دارند. تعدادی از گل ها کامل و تعدادی نر می باشند. دندانه های کاسه گل در گل های دوجنسه کاملا مشخص و درفشی هستند. گلبرگ های سفید تقریبا با زبانک های برگشته و پایک خامه کوچک، خامه نازک و طویل می باشند. میوه ها به پهلو فشرده، مستطیلی باریک یا تخم مرغی هستند. مریکارپ ها با سطح داخلی فشرده، پره ها کمی خمیده یا وجود ندارد. فصل گلدهی و میوه دهی از اوایل بهار تا اواسط تابستان است. این گیاه در مناطق ایرانی تورانی، خزری و خلیجی عمانی رشد می کند (مظهری، 1378).
|
|
خواص و کاربردهای دارویی و صنعتی
|
|
|
خاصیت دارویی این گیاه در انسان وحیوان بسیار حائز اهمیت می باشد، به طوریکه مواد موثره این گیاه در درمان زخم های پوستی و مشکلات معده و بیماری های کبدی و سنگ کلیه و کیسه صفرا به کار می رود. همچنین در منطق غرب ایرن مانند لرستان و همدان به عنوان سالاد و سبزی مصرف می شود (خزایی و صالحی 2006). گیاه غازیاقی به صورت علف هرز در اراضی زراعی روییده و در بخی مناطق به عنوان علف هرز مهاجم گزارش شده است. طبق بررسی های انجام گرفته، ترکیب های اصلی در بخش های گل، برگ و ساقه این گیاه آلفا پینن می باشد (شفقت، 2011). د رگل ها مقادیر زیادی بتا-کاریوفیلن و 1-8- سینتول مشاهده شد (شفقت، 2011) و مطالعات فیتوشیمیایی دیگر وجود تانن و ساپونین ها را تایید کرده است (فضلی بزاز و همکاران، 1993). این گیاه حاوی ویتامین C، پروتئین و نشاسته می باشد. پؤوهش های دیگر نشان داد که قسمت عمده اسانس این گیاه را ترکیب شیمیایی اسپاتولنول و کارواکرول تشکیل داده است (خان محمدی و شاه رضایی، 1386).
|
|
|
|
|
این گیاه توسط بذر تکثیر می شود. یک هفته پس از کاشت بذر، گیاه سر از خاک بیرون می آورد.
|
|
|
|
|
امروزه گیاهان دارویی وحشی به دلیل برداشت بی رویه توسط اهالی بومی به طور جدی در معرض خطرانقراض قرار گرفته اند (معصومی و همکاران، 2012). از این رو مطالعه و ارزیابی ارتباط ژنتیکی بین گونه های گیاهی یم مسئله بسیار مهم می باشد (معصومی و همکاران، 2012).
|
|