ارغوان

این گیاه cercis siliquastrum است و به یونانی به آن sixia می گویند. ارغوان درختی است از خانواده نیام داران (Fabaceae) و ازمشخصات بارز آن این است که این درخت در اول بهار می روید و دارای گل های صورتی رنگ و نیام یا غلاف که از مشخصه این تیره است، می باشد. گل های این گیاه زودتر از برگ های آن نمایان می شوند و دارای شاخه های متقابل می باشد.

ارتفاع گیاه گاهی به 12 متر نیز می رسد، اما بیشتر به صورت درختچه است. ارغوان گیاه بومی سرزمین های جنوبی اروپا و غربی آسیاست و در ایران در شاهرود، كرمان، مازندران، گیلان، همدان، لرستان و فارس به صورت خودرو می روید. این درخت را به عنوان گیاه زینتی می كارند. در شهرهای شمالی استان خوزستان مانند دزفول، شوشتر، مسجد سلیمان و هفت تپه نیز این گیاه به وفور یافت می شود اما زمان گلدهی آن اواسط زمستان است.

گیاه ارغوان درختی کوچک یا درختچه ای خزاندار است که تا حدود 12 متر ارتفاع نیز می تواند رشد کند.

برگ های ارغوان به شكل قلب، بدون كرك و دارای كناره های صاف است.

گل های این درخت در اوایل بهار، در گروه های 3 تا 6 تایی، روی شاخه ها و حتی روی ساقه اصلی، پیش از رشد برگ ها پدید می آیند و چون تعدادشان بسیار زیاد است، منظره زیبایی به درخت می دهد. این گل ها دارای پنج گلبرگ جدا از هم و کاسبرگ هایی پیوسته می باشد. مزه گل ارغوان ترش و نسبتاً مطبوع است. از این رو در بعضی از كشورها گل ارغوان را همراه سالاد می خورند یا در بعضی از غذاها مورد استفاده قرار می دهند.

میوه ها در غلاف هایی که به صورت عمودی روی درخت قرار می گیرند، تشکیل می شوند.

ارغوان، مناسب باغچه های بزرگ یا حاشیه کنار پیاده روهاست. این درخت به نور فروان آفتاب احتیاج دارد. از کاشت آن در محل های کم نور خودداری کنید.

از سویی دیگر به سرما حساس است و مناسب مناطق سردسیر نیست. در عوض در حاشیه کویر به آسانی می روید. در خاک های گچی یا آهکی بخوبی عمل می آید. به خشکی خاک نیز مقاوم است.

راز سلامتی این گیاه در قابل نفوذ بودن خاک است، هر قدر خاک زهکش بهتری داشته باشد ارغوان سالم تر می ماند.

این نکته نیز قابل یادآوری است که اگر در کنار دیوار کشت شود ممکن است ریشه های عمیقش به استحکام دیوارها آسیب برساند.

این درخت هر جا که آب کم و خاک نامطلوب است نیز سبز شده و محیط زیست را حیات می بخشد.