بیماری پوسیدگی قهوه ای از هنگام گلدهی درختان تا رسیدن میوه ها شیوع دارد و بیشتر به درختان هلو، گیلاس، آلو ، زرد آلو و بادام حمله می کنند. این بیماری در مناطق شمالی کشور شایع است.
لکه های قهوه ای روی اندام های گل بروز می کند . در شرایط مرطوب نشانه های بیماری به صورت تشکیل لایه کندی های خاکستری روی اندام های گل دیده می شود. گل ها چروکیده و کاملاً خشک شده و دسته های گل خشکیده روی درخت آویزان میمانند.
گاهی شاخه های جوان حامل گل ها نیز مبتلا شده و دچار سوختگی می گردند. میوه های نارس مورد حمله قرار نمی گیرند. روی میوه هایی که نزدیک به رسیدن هستند لکه های قهوه ای ظاهر شده که این لکه ها به سرعت در تمام گوشت میوه توسعه پیدا می کنند. به طوری که پس از مدتی میوه کاملاً پوسیده و در سطح آن لایه ای از کنیدی ها به رنگ خاکستری تشکیل می شوند. گاهی لکه های بزرگ روی میوه ظاهر شده و میوه به سرعت پوسیده ، قهوه ای و مومیایی شده و روی درخت آویزان باقی می ماند. چون لایه جدا کننده روی میوه ها و برگ های آلوده تشکیل نمی شود لذا این میوه ها روی شاخه باقی مانده و نمی ریزند.
20220518.jpeg)
قارچ مونیلینیا (Monilinia) به عنوان عامل پوسیدگی قهوه ای درختان میوه در دنیا گزارش شده است.
بیمارگر به صورت ریسه در میوه های مومیایی و شانکر های روی شاخه ها زمستان گذرانی می کند، در بهار میسیلیوم ها کیندی تولید می کنند و کنیدی ها با باد و باران از منابع آلودگی اولیه به سایر درختان انتشار می یابد. آلودگی معمولاً از طریق زخم های ایجاد شده، در اثر عوامل جوی و حشرات، صورت می گیرد، میوه های رسیده تر حساسیت بیشتری به بیماری دارند هر چه بیشتر برسند در برابر بیماری حساس تر اند . ریسه قارچ در گوشت میوه به سرعت رشد می کند. این بیماری بعد از برداشت و انبار نیز آلودگی و خسارت ایجاد می کند.
جمع آوری میوه های مومیایی و آلوده، هرس و حذف شاخه های آلوده، جلوگیری از ایجاد صدمات مکانیکی و زخم شدن میوه و کنترل بیولوژیکی با استفاده Bacillus subtilis توصیه می شود.
سمپاشی درختان در اوایل بهار برای جلوگیری از آلودگی اندام های گل و دو تا سه هفته قبل از رسیدن و برداشت میوه با یکی از سموم قارچ کش مانند کاپتان، تیوفانات متیل، تریفورین یا تیرام به عنوان مبارزه شیمیایی مطرح است.