باباکو

گیاه "باباکو" یا "پاپایا کوهی" یکی از گیاهان خانواده ی خربزه درختی یا پاپایا می باشد. احتمال می رود که این گیاهان بومی نواحی مرکزی و جنوبی اکوادور باشند. گیاه باباکو در واقع یک هیبرید بین گونه های Carica stipulata و Carica pubescens می باشد. این گیاه قبل از ورود به اروپا، در اکوادور کشت می شده است. اخیراً در نیوزیلند نیز به صورت تجاری کشت می شود. در اسرائیل و دیگر بخش های آسیای میانه نیز به صورت تجاری در گلخانه ها پرورش می یابد. این گیاه یکی از گیاهان مناسب برای کشت در گلدان و در شرایط گلخانه ای نیز می باشد. میوه های آن نیز ارزش خوراکی دارند و به مصرف می رسند. 

باباکو درختچه ای کوچک، به ارتفاع حدود 6 فوت، با تنه ای افراشته و ساقه های چوبی نرم و دارای اثر دمبرگ ها روی تنه است. ضخامت تنه ی درخت به میزان قدرت گیاه بستگی دارد. هرچه گیاه قوی تر باشد، ضخامت تنه نیز بیشتر است و برعکس.

برگ ها نسبتاً بزرگ، پنجه ای، با رگبرگ های برجسته هستند که روی دمبرگ هایی طویل و توخالی قرار گرفته اند. میانگین طول عمر هر برگ از 4 تا 6 ماه می باشد. این برگ ها در طول ماه های سرد زمستان به تدریج می پوسند و می ریزند. 

گل ها بر روی ساقه ها یا تنه ی جدید و در طول فصل رشد گیاه ظاهر می شوند. معمولاً تنه های ضخیم تر و قوی تر، گل های بیشتری تولید می کنند. این گل ها به صورت منفرد در انتهای دمبرگ طویل و در کنار برگ ها تشکیل می شوند. تمام گل های این گیاهان ماده هستند. 

میوه های باباکو به صورت پارتنوکارپی تشکیل می شوند به طوری که هیچ بذری در میوه ها وجود نخواهد داشت. میوه های جوان بلافاصله پس از گلدهی تکشیل شده، رشد کرده و به حداکثر اندازه های خود در طی ماه های اکتبر تا نوامبر می رسند. در این زمان، طول میوه ها حدود 12 اینچ و عرضشان حدود 8 اینچ خواهد بود. این میوه ها دارای پنج زاویه ی مشخص، نوک تیز و ساقه ای گرد می باشند. بلوغ میوه ها با تغییر رنگ آنها از سبز به زرد شروع می شود. ابتدا کناره های میوه تغییر رنگ داده و به تدریج تمام سطح میوه به رنگ زرد تبدیل می شود. برداشت میوه ها به تدریج از قسمت های پایین تر به سمت قسمت های بالاتر تنه انجام می شود. گوشت این میوه ها بسیار آبدار و کمی ترش و شیرین است. مزه ی میوه های باباکو بین مزه توت فرنگی، گریپ فروت و پاپایا است. پوست این میوه ها نیز نارک، صاف و خوارکی است. 

این گیاهان به خوبی در آب و هوای نیمه گرمسیری و بدون یخبندان سازگار شده اند. در صورت وجود سایبان، می توان آنها را در آب و هوای گرمتر نیز پرورش داد. اما باید توجه داشت که دمای بالا و رطوبت کم، ممکن است سبب آفتاب سوختگی میوه ها و همچنین ریزش میوه های نارس گردد. باباکو نسبت به پاپایا مقاومت بیشتری به سرمای زمستان دارد. و حتی می تواند در دمای 28 درجه فارنهایت نیز زنده بماند، اگرچه در این دما ممکن است تعدادی از برگ ها از بین بروند. 

میوه های این گیاهان در سایه نیز رشد می کنند اما مکان های آفتابی را بیشتر ترجیح می دهند.

باباکو، خاک های سبک، حاصلخیز و به خوبی آبیاری شده را برای رشد ترجیح می دهد. در شرایط سرمای زمستان، خاک های کمی خشک برای رشد آنها مناسب تر است. این گیاه نیز مانند پاپایا، نسبت به آب یا خاک شور مقاومت ندارد. 

بارندگی یا آبیاری مناسب در طول فصل رشد گیاه ضروری است. گیاهانی که در معرض سرما قرار دارند، نسبت به پوسیدگی ریشه و مرگ گیاهچه نیز حساس تر هستند. 

این گیاه برای رشد و عملکرد بهتر به کوددهی نیتروژنه نیاز دارند. استفاده از کوددهی ماهانه برای آن مناسب است. کودهای مرغی نیز می توانند به عنوان مالچ مناسبی برای این گیاهان به شمار آیند.