این گیاه از نظر طب قدیم ایران گرم و خشک و خواص زیادی دارد.
علف
هفت‌بند گیاهی از راسته گل میخک (Caryophyllales) تیره هفت‌بندان
(Polygonaceae) از سرده هفت‌بندها (Polygonum) است. گیاهی یکساله و
دارای ساقه خوابیده است که طول آن به 50 سانتیمتر می‌‌رسد. برگ‌های آن ریز،
نوک تیز و گل‌های آن ریز و کوچک و به رنگ صورتی است. این گیاه در بیشتر
نواحی آسیا، اروپا و آفریقا و آمریکا می‌‌روید و در مقابل عوامل خارجی
بسیار مقاوم است. به طوری که حتی اگر لگدمال شود باز هم از بین نمی‌‌رود.
علف هفت بند در چمنزارها، کنار جاده‌ها، اراضی متروک و خرابه‌ها، مناطق
سایه در و بین تخته سنگ‌ها می‌‌روید. این گیاه در بیشتر نقاط ایران نیز
وجود دارد.
علف هفت بند دارای اسید پوگیلونیک، اسید اگزالیک، آرابینوسید، اسانس، مواد رزینی، مواد قندی و موسیلاژ است.
این
گیاه از نظر طب قدیم ایران گرم و خشک و خواص زیادی دارد. قابض و برای رفع
اسهال و اسهال خونی بکار می‌رود، در بند آوردن خونریزی مفید است، آسم و
برونشیت را درمان می‌کند، تب را پائین می‌آورد، برای برطرف کردن اگزما بکار
می‌رود، ورم روده بزرگ را برطرف می‌کند و برای رفع ترشحات زنانه مفید است.
اشخاصی که به بیماری قند مبتلا هستند با استفاده از این گیاه
می‌توانند قند خون خود را کنترل کنند، سنگ کلیه و مثانه را خارج می‌سازد،
برای رفع دردهای معده، درمان استسقاء و معالجه میگرن مفید است. درد سیاتیک و
درد کمر و نفخ را برطرف می‌کند و موجب تسهیل هضم غذا می‌شود. می‌توان تاول
و سوختگی را با کمپرس این گیاه معالجه کرد. برای تسکین دردهای نقرس و
رماتیسم از کمپرس این گیاه استفاده می‌شود. می‌توانید برای درمان زخم‌های
چرکی، گرد این گیاه را روی زخم‌ها بریزید.
برای تهیه جوشانده آن، مقدار
30 گرم گیاه خشک را در یک لیتر آب جوش ریخته و به مدت 10 دقیقه بگذارید
بجوشد سپس آنرا صاف کرده با شکر یا عسل مخلوط کنید. مقدار مصرف این جوشانده
یک فنجان سه بار در روز است. این گیاه محرک سلسله اعصاب است و ممکن است
استفاده زیاد از آن باعث تشنج شود.