گیاهان هم خونریزی می‌کنند و انعقاد خون دارند؟

 گیاهان نیز به نوعی این سیستم انعقاد خون را در خود دارند، اما چگونگی عملکرد آن تاکنون در حد یک معما باقی مانده‌بود. زمانی که بدنه یک گیاه برش می‌خورد، به نظر می‌آید مواد غذایی و معدنی را در اطراف آن بریدگی هدایت می‌کند، منطقه برش خورده را جوش داده و از بخش‌های سالم‌تر خود محافظت می‌کند. این سیستم مشابه مکانیزم خوددرمانی که حیوانات دارند نیست، اما به نوعی شبیه به سوزاندن زخم درحال خونریزی است و خونریزی را متوقف می‌سازد.

موضوع اینجاست که گیاهان خون ندارند و خونریزی نمی‌کنند، اما براساس پژوهش جدید محققان دانشگاه دلور گیاهان دارای سیستم باز و بسته کردن کانال‌هایی میان سلول‌هایشان هستند. برخلاف سلول‌های حیوانات که بسیار پویا و پرتحرک هستند، سلول‌های گیاهان چندان فعال نیستند،‌مانند مرجان‌ها به یکدیگر می‌چسبند تا ساختاری را خلق کنند و پس از آن بی‌حرکت باقی می‌مانند.

با توجه به بی‌حرکت بودن سلول‌ها، مواد غذایی و معدنی از طریق مسیرهای عبور کوچکی در درون دیواره‌های سلولی حرکت کرده و خود را به بخش‌های مختلف گیاه می‌رسانند که به این مسیرها پلاسمودسماتا می‌گویند.

محققان دانشگاه دلور با بررسی دقیق عملکرد این مسیرهای کوچک ریافتند پلاسمودسما‌تا توسط ماده‌ای به نام کالوس محافظت می‌شود،‌ماده‌ای گلوکز مانند که توسط خود گیاه تولید می‌شود. حجم این ماده می‌تواند در گیاه کم و زیاد شود، زمانی که حجم آن زیاد باشد مسیرهای ارتباطی بسته می‌شوند و در صورت کمبود آن مسیرها برای حرکت مواد غذایی باز می‌مانند.

محققان دریافته‌اند که میزان کالوس در هربخشی از گیاه را می‌توان با استفاده از چند آنزیم و در واکنش با هرنوع محرکی کنترل کرد. اگر گیاه به نوعی باکتری آلوده شود، گیاه می‌داند که باکتری می‌تواند از مسیر پلاسمودسماتا به همه‌جا سرایت کند، از این رو به کالوس دستور مسدود کردن مسیر باکتری را می‌دهد.

همچنین در صورت بروز مشکلی فیزیکی، مانند بریدگی،‌کالوس باری دیگر وارد عمل می‌شود تا از جریان یافتن مواد مغذی به بخشی از گیاه که امیدی به نجات آن نیست جلوگیری کند. نکته جالب توجه این است که پس از بریده شدن، مقدار کالوس در محل بریدگی به شدت افزایش پیدا می‌کند درحالی که میزان آن در بخش‌های سالم کاهش می‌یابد تا بخش‌های سالم با سرعت بیشتری رشد کنند.