تریازین‌ها
علف‌کش‌هائى هستند که عمدتاً در خاک استفاده می شود.
از آنها در سطح وسیعى براى
کنترل انتخابى علف‌هاى هرز برگ‌پهن و برگ‌باریک یک‌ساله استفاده مى‌شود. بعضى از
تریازین‌ها را همراه با مویان یا روغن‌ها مى‌توان روى شاخ و برگ نیز به‌کار برد.
(سیمازین و پروپازین، استثنائات مهم آنها هستند که فعالیت محدودى بر شاخ و برگ
گیاهان خاکزى دارند
).
ساختمان
اصلى مولکول تریازین، یک حلقهٔ مرکب از اتم‌هاى کربن و ازت است (ساختمان هتروسیکلیک
ازت‌دار)
تریازین‌ها متقارن هستند به این‌صورت که در حلقه به‌طور متناوب اتم‌هاى
کربن و ازت قرار گرفته‌اند
اگرچه، حلقه در متریبیوزین به‌صورت نامتقارن است
.
بسته
به نوع استخلاف در محل
R1
در حلقه تریازین‌ها را به سه گروه عمده
تقسیم مى‌کنند
.
کلروتریازین‌ها،
کلردار هستند. اسم عمومى آنها به زین ختم مى‌شود، مثل سیمازین، آترازین، سیانازین
و پروپازین. عامل جایگزین شده در متیل تیوتریازین‌ها گروه
SCH3
است و اسم عمومى آنها به - ترین ختم مى‌شود
(
آمترین،
تربوترین، پرومترین). متوکسى تریازین‌ها (مثل پرومتون)، در مقایسه با دو گروه
دیگر، تحرک و دوام بیشترى داشته ولى قدرت انتخابى کمترى دارند
.
تریازین‌ها
ممانعت‌کنندهٔ فتوسنتز هستند و در نور فعال مى‌شوند و باعث کلروز و خشک شدن بافت‌هاى
سبز مى‌شوند
چه از طریق ریشه و چه از طریق ریشه و چه از شاخ و برگ جذب شوند حرکت
آنها تنها به‌صورت آپوپلاست است. بنابراین حرکت به طرف بالا و خارج از سلول‌هاى
گیاهى است. تریازین‌ها زمانى‌که در خاک مورد استفاده قرار مى‌گیرند، به راحتى توسط
ریشه‌هاى گیاه‌هاى جوان جذب و به داخل اندام‌هاى در حال رویش حرکت مى‌کنند. گیاهچه‌ها
از خاک خارج مى‌شوند و تا اتمام مواد غذائى ذخیره شده در لپه‌ها رشد مى‌کنند
سپس
آنها کلروتیک و سابیده شده و بالاخره مى‌میرند
.
ریشه‌هائى که از خاک تریازین‌ها را جذب مى‌کنند،
مستقیماً نمى‌میرند ولى اندام‌هاى زیرزمینى با توجه به از بین رفتن شاخ و برگ در
اثر گرسنگى خواهند مرد. این امر در اثر به‌کارگیرى علف‌کش در خاک است که به‌طور
مستمر با انهدام شاخ و برگ گیاه از رشد مجدد آنها جلوگیرى مى‌کند یا در اثر
کاربردهاى متوالى روى اندام‌هاى هوائى است که باعث مرگ گیاهان جوان سبز شده خواهد
شد
.
حرکت
آپوپلاستیک آب و علف‌کش‌ها بستگى به رشد کامل و تعرق فعال برگ‌ها دارد.
اکثر علایم
ناشى از تریازین‌ها در برگ‌هاى پائینى و مسن گیاه آشکار مى‌شود و حداقل تأثیر روى
برگ‌هاى جوان است در یک برگ منفرد علایم ناشى از تریازین در نوک و حاشیهٔ برگ‌ها
آشکار مى‌شوند
.
تریازین‌ها
براى تعداد زیادى از گیاهان زراعى مورد استفاده قرار مى‌گیرند
با هدایت آن در محل
مناسب، عمق مناسب و یا به‌وسیلهٔ مکانیسم‌هاى داخلى خنثى‌سازى سم مى‌توان از آن به‌صورت
انتخابى استفاده کرد. براى مثال، سیمازین براى کنترل علف‌هاى هرز با ریشهٔ سطحى در
میان گیاهان زراعى همچون یونجه، مارچوبه و درختانى که داراى ریشه‌اى عمیق و بلند
هستند به‌کار مى‌رود. اما اگر وضعیت به‌گونه‌اى باشد که بدین طریق نتوان عمل کرد،
براى کاربرد انتخابى علف‌کش در گیاهان زراعی، نیاز به مکانیسم‌هاى داخلى است.
مقاومت ذرت به آترازین و سیمازین، یک حالت کلاسیک اختلاف در متابولیسم سم و وسیله‌اى
براى خاصیت انتخابى علف‌کش به‌شمار مى‌رود
.
تریازین‌ها نسبتاً در خاک پایدار هستند و مى‌توانند
باعث ایجاد خسارت در گیاهان زراعى حساس در تناوب شوند. میزان بارندگی، نوع خاک،
PH
و
عواملى دیگر، همگى بر روى پایدارى آن مؤثر هستند. در شرایط خشک و
PH
بالا،
تریازین‌ها دوام بیشترى دارند. سیانازین از نظر دوام در این گروه مستثنى است زیرا
تنها به مدت ۸ تا ۱۰ هفته در خاک باقى مى‌ماند. در جائى‌که امکان خطر آسیب رسیدن به
محصول بعدى وجود دارد، معمولاً سیانازین توصیه مى‌شود
پایدارى تریازین استفاده از
سیمازین به‌عنوان یک علف‌کش آبى را نیز شامل مى‌شود. بقایاى سیمازین حدود ۱۲ ماه
در آب باقى مى‌ماند و منجر به محدودیت استفاده از آن براى دام، مصارف خانگى و
آبیارى به مدت ۱۲ ماه مى‌شود (با این وجود، هیچ محدودیتى براى ماهیگیرى و شنا به‌وجود
نمى‌آید
).
با
توجه به اینکه تریازین‌ها جذب کلوئیدهاى خاک مى‌شوند، استفاده از آنها در خاک‌هائى
که داراى مقدار زیادى مادهٔ آلى هستند، توصیه نمىشود