زرشک زینتی بومی ژاپن و نقاط معتدل نیمکره شمالی می باشد و در ایران در مناطقی مانند خراسان ، اطراف تهران ، قسمتهایی از آذربایجان ،اصفهان ، کرمان و همچنین کرج و چالوس می روید این گیاه به دو نوع دانه دار و بی دانه تقسیم می شود: زرشک دانه دار بیشتر به صورت زینتی کشت می شود ولی نوع بی دانه آن از نظر تجارتی دارای اهمیت می باشد.
این گیاه درختچه ای خزان دار و تیغدار به به ارتفاع ۰.۵ تا ۲.۵ متر و چوب آن به رنگ قرمز ، قهوه‌ای یا زرد است. برگ های این گیاه سبز تا آبی سبز و قرمز تا ارغوانی می باشد این گیاه دارای گل های زرد کم رنگ در اواسط بهار تا اوایل تابستان می باشد میوه های این گیاه خوراکی، بیضی قرمز رنگ، زرد و در بعضی از ارقام به رنگ پرتقالی می باشد که معمولا در فصل پاییز موردتغذیه پرندگان قرار می گیرد. از گیاه معمولا بصورت گروهی برای پرچین ها و حاشیه باغچه ها و بصورت تکی کشت می گردد.
مقاوم به شرایط نیم سایه تا آفتاب کامل می باشد در شرایط سایه برگ های گیاه از حالت ارغوانی به رنگ سبز تبدیل می گردد. بنابراین برای اینکه گیاهی با رنگ برگ زیبا داشته باشید بهتر است گیاه را در آفتاب کامل کشت گردد.
با توجه به این که گیاه مقاوم به خشکی می باشد چنانچه سطح خاک خشک گردید گیاه آبیاری گردد. ولی خاک نیمه مرطوب را نیز تا حدودی تحمل می کند ولی رطوبت بیش از اندازه پتانسیل ابتلا گیاه به پوسیدگی ریشه را افزایش می دهد.دمای مناسب برای این گیاه ۱۸- ۲۰ درجه سانتیگراد می باشد تا حدودی مقاوم به سرماست و معمولا تا دمای ۱۵ درجه زیر سانتیگراد را تحمل می کند.
این گیاه سازگار به انواع خاک های لومی ، رسی ، گچی با زهکشی خوب می باشد ولی معمولا خاک های گچی را ترجیح می دهد.زرشک زینتی با قلمه زدن و جدا نمودن پاجوش و بذر تکثیر می یابد. معمولاً پاجوشهای یک تا سه ساله را از گیاه مادر جدا کرده و می کارند. هر چه پاجوشها جوانتر باشند امکان رشد آنها به صورت گیاه مستقل بیشتر است .جدا نمودن پاجوشها از گیاه مادر، از ماه بهمن تا فروردین صورت می گیرد. پاجوشهای جدا شده باید سریعاً در خاک مرطوب کشت شوند.