سفیدک داخلی در هر نقطه از دنیا که رطوبت برای ایجادآلودگی کافی و دما تقریبا بالاست گزارش شده است. بیماری فقط به اعضاء گیاهان خانواده کدوئیان از جمله خیار ،خیار چمبر ،طالبی ،خربزه ،گرمک ،کدو تنبل ،کدو خورشتی ،هندوانه ،خیار وحشی و تعداد کمی از علفهای هرز نیز حمله کند.کدو حلوایی و کدو مسمایی به این بیماری مقاوم هستند .
نشانه های بیماری سفیدک داخلی خیار متغیر است. اولین علائم حالت موزاییکی برگهاست بدین ترتیب که مناطق سبز کمرنگ به وسیله مناطق سبز تیره جدا می شوند. به زودی مناطق سبز کمرنگ به زردی گرائیده و به وسیله رگبرگها محدود می گردند.در آب و هوای مرطوب در سطح زیر برگ در مقابل لکه ها یک لایه از بار قارچ به رنگ ارغوانی ظاهر می شود. گاه گاهی رنگ ارغوانی کمرنگ تر می گردد و رنگ آنها از سفید تا سیاه تغییر می یابد برگها سریعا می میرند معمولا برگهای مرکز بوته در ابتدا تحت تاثیر قرار می گیرد .
ابتدا علائم در روی برگهای جوان ظاهر شده سپس بیشتر برگها می میرند. میوه ها به ندرت تحت تاثیر مستقیم قرار می گیرند. اما ممکن است قدری کوچک مانده، طعم خوبی نداشته باشند.اسپورانژهای قارچ در هوای مرطوب می توانند به فواصل دور دست حمل شوند. همچنین اسپورانژها به وسیله باران، لباس و وسایل کشاورزی به گیاهان و مزارع مجاور حمل می شوند.
بیشتر سفیدک های داخلی برای رشد و نمو به هوای خنک نیاز دارند. اما عامل بیماری سفیدک داخلی کدوئیان می تواند در دمای 10 تا 5/26 درجه سانتیگراد گیاهان را آلوده کند. دمای بهینه برای قارچ 16 تا 22 درجه سانتیگراد می باشد. قارچ می تواند چندین روز در دمای بالاتر از 38 درجه دوام بیاورد. میزان آلودگی به طول زمان شبنم ارتباط دارد. موفقیت در ایجاد آلودگی به مدت شبنم، دما و غلظت اسپورانژ بستگی دارد. آلودگی می تواند در پی یک دوره 2 ساعته شبنم در 20 درجه، و در یک دوره 6 ساعته شبنم در دمای 15 تا 20 درجه، در یک دوره 24 ساعته شبنم در 10 تا 20 درجه و در یک دوره 24 ساعته در 5 تا 20 درجه سانتیگراد اتفاق بیافتد.
فاصله دار کاشتن بوته ها، زهکشی خوب و کاشت گیاه در مکانهایی با جریان هوا از راههای مبارزه با بیماری است. با توجه به اینکه نور خورشید می تواند سطح برگها را سریع خشک کند کاشت گیاه در جاهایی که نور خورشید کافی باشد ممکن است در جلوگیری از بیماری کمک کند.برای کاهش بیماری از کاشت گیاهان جالیزی به طور متوالی باید خودداری کرد.معمولا سم پاشی به محض مشاهده اولین علائم بیماری در مزرعه شروع شده و هر 12 تا 15 روز یک بار باید آن را تجدید کرد در صورت بارندگی، سمپاشی باید مجددا انجام گیرد.
مهمترین راه مبارزه با بیماری، استفاده از قارچ کش ها و ارقام مقاوم به بیماری است. قارچ کشهایی مانند مانب (maneb ) + گوگرد ، مانکوزب (mancozeb ) و کلروتالونیل (chlorothalonil ) برای جلوگیری از بیماری مناسب اند. سم متالاکسیل ( metalaxyl) یک قارچ کش سیستمیک است که روی بیماری بسیار موثر می باشد، اگر چه در بعضی موارد مقاومت عامل بیماری به سم فوق مشاهده شده است.
سموم پروپاموکارب(propamocarb ) و پروتیوکارب( prothiocarb ) قارچ کشهای سیستمیک هستند که در شرایط گلخانه توانسته اند اسپورانژها را از بین ببرند و از اسپورزائی روی لکه ها جلوگیری کنند و ضمنا علائم بیماری را نیز کاهش بدهند.در شرایط آزمایشگاه و گلخانه محلول پاشی بوته های خیار با مایع حاوی نژاد 1- B باکتری Enterobacter cloaceae حدود 70 تا 80 درصد بیماری سفیدک داخلی را می تواند کنترل نماید .