ساقه اپونتیاها پهن و تکه تکه به هم متصل شده است. هر یک از این قطعات استوانهای یا کروی یا راکنی شکل است که دارای آرئول های اغلب می باشد. در روی اغلب آرئول ها تیغ وجود دارد.
بلندی اپونتیاها از ۳۰ سانتیمتر تا ۵/۴ متر متفاوت بوده و به گونه ای منفرد یا دسته جمعی به صورت بوته های کوچک و بزرگ و حتی به شکل درخت در زمین های بزرگی کشت می گردند. بیشتر گونه های اپونتیا آفتابدوست، سریع الرشد و به آسانی به گل می نشینند. فصل گلدهی آنها بهار و تابستان و رنگ های قیفی و استوانه ای شکل آنها، زرد، نارنجی، سفید، ارغوانی و یا سرخ می باشد.
جام گل گسترده است و گلبرگ ها به طور متناوب قرار گرفته اند. برخی از گونه های این گیاه در برابر سرما نیز تا ۱۸ درجه سانتیگراد زیر صفر و حتی پائین تر پایداری نشان میدهند.
نگهداری و پرورش این گیاهان در گلخانه و آپارتمان بسیار آسانتر و مناسب تر است چرا که خارها و موهای سخت آنها در محیط باز مزاحمت و ناراحتی های ناهنجاری را فراهم می آورد. (تخمدان و آرئول اپونتیا پوشیده از گلوشید (Glochids) است. گلوشیدها خیلی دردآورند و چنانچه زیر پوست فرو روند به سختی خارج میشوند).
بسیاری از نوع اپونتیاها را می توان به سادگی در باغچه و فضای آزاد کشت نمود. برابر بررسی ها و تجربه های کارشناسان و دوستداران این رشته برخی واریته ها را در پهنه هایی مانند تهران که گاه درجه دما در زمستان به چندین درجه زیر صفر نیز می رسد، می توان در فضای آزاد کشت نمود و دیده شده اپونتیاهای که چندین سال پی در پی در فضای آزاد بوده اند از سالی دیگر، گلدهی را آغاز نمودهاند.
گروه های کشت شده اپونتیاها در جایگاه های باز، هنگام گلدهی و میوه دهی چشم انداز بسیار زیبایی داشته و در زمان گلدهی، کانون برای گردآمدن حشرات و به ویژه زنبوران عسل فراهم می آید. میوه بسیاری از انواع اپونتیاها خوراکی بوده و در گستره طبیعت میوه این گیاه همواره سرچشمه غذای خوبی برای جانوران کوچک و خزندگان می باشد. از میوه اپونتیا افزون بر تغذیه مستقیم، در تهیه مربا و شربت ها نیز استفاده می نمایند.
بذر اپونتیاها اکثراً درشت به شکل دیسک و گاهی اوقات کروی شکل هستند، در شمال ایران اپونتیاها به خوبی بیرون از گلخانه رشد نموده و تکه های جدا شده از آن در هر جا قرار گیرند جوانه زدن را آغاز می نمایند. در برخی از پهنه ها پرچین بسیار خوبی برای جلوگیری از ورود جانوران مزاحم هستند.
اپونتیاها برای زیبایی و جلوه بیشتر نیاز به نور شدید آفتاب داشته و در زمستان چنانچه در گلخانه نگهداری میشوند بهتر است در روشنترین نقطه گلخانه قرار گیرند. در ایران شماری از کاکتوسهای اپونتیا به نام های «انجیر تیغی» و «زبان مادر شوهر» و یا نام های دیگر خوانده می شوند. این جنس دارای بیش از ۳۰۰ گونه مختلف است. معروفترین نوع آن به اسم کاکتوس انجیری یا انجیر هندی پراکندگی وسیعی در جهان دارد. از گونههای نامی اپونتیا میتوان به موارد زیر اشاره نمود:
ویژگی های اپونتیا باسیلاریس (O.basilaris): دارای ساقه های گوشتی، بلندی شاخه ها تا ۱۲۰ سانتیمتر نیز می رسد و کم و بیش بدون خارند و در رنگهای صورتی و زرد نیز دیده می شوند. اپونتیا باسیلاریس را «دم سگ آبی» نیز مینامند.
اپونتیا بی ژه لوی (O,bigelovii) دارای ویژگیهایی زیر است.
این کاکتوس شبیه درخت و دارای تنهای اپونتیا به قطر ۵۰ سانتیمتر و به ارتفاع ۳۰ سانتیمتر است که از گونه های پرگل می باشد که گاهی در اواخر بهار بیش از ۲۰۰ گل میدهد.
اپونتیاها بیش از ۴۰۰ گونه با واریته های مختلف دارند. از دیگر گونه های معروف که در طبیعت یافت می شوند عبارتند از:
O.aciculata, O,armata, O.azurea, O.compressa, O.ficusindica, O.fragilis, O.galapageia, O.grandiflora, O.hystricina, O.longispina, O.macrocentra, O.microdasys, O.objecta, O.occidentalis, O.pencilligera, O.phaeacantha, O.polycantha, O.rhodantha, O.robusta, O.sulphurea, O.tomentosa, O.tuna. O.vulgaris, O.vulpina, O.wilcoxii