بیماری باکتریایی
خوشه صمغی گندم در سال 1915از امریکا گزارش گردید.این بیماری اولین بار در
ایران در سال 1335توسط شریف از مراغه جمع آوری و تشخیص داده شد. از میزان
خسارت این بیماری در ایران تاکنون اطلاع دقیقی در دست نیست.
علایم بیماری:
بارزترین علایم این بیماری وجود صمغ زرد در خوشه های
آلوده است.در خوشه های آلوده گلوم و گلومل و دانه پر از صمغ شده،به
غلاف خوشه می چسبند.درنتیجه خوشه کوچک باقی می ماند.گاهی در اثر
چسبندگی،خوشه از غلاف خود خارج نمی شود. رشد ممتد گیاه و عدم خروج خوشه
از غلاف سبب پیچیدگی دم خوشه می شود و بوته ضعیف و کوچک باقی می ماند.روی
برگهای نزدیک خوشه گاهی نوار طولی بیرنگی که روی آن صمغ وجود ظاهر می
شود.صمغها ابتدا لزج و چسبنده هستند و سپس خشک و شکننده می گردند.
مبارزه :
این بیماری توسط نماتود گال دانه منتقل می شود و
خود به تنهایی بیماریزا نمی باشد برای کنترل نماتود توصیه می شود بذر را
قبل از کاشتن با عمل بوجاری و یا با استفاده از اب نمک بیست در صد از
گال نماتود جدا نموده و بذر سالم را کاشت. همچنین رعایت تناوب زراعی
به مدت یک سال سبب از بین رفتن ناقل و کنترل این بیماری می گردد.