نام علمی :
Echinacea purpurea
سرخارگل
گیاهی علفی و چند ساله از تیره ی کاسنی می باشد که ارتفاع آن حداکثر به 1
تا 1.5 متر می رسد.
برگ های پایین ساقه تخم مرغی تا نیزه ای شکل هستند که
حداکثر 30 سانتی متر طول و 20 سانتی متر عرض دارند. ساقه از انشعابات
فراوانی برخوردار بوده و دارای پرزهای زبر و خشن است. گلها معمولا به رنگ
ارغوانی، صورتی، قرمز ارغوانی، زرد و نارنجی دیده می شوند و دیسک مرکز
آنها (گلهای لوله ای) سبز تیره، قهوه ای تیره و سیاهرنگ می باشد. این گیاه
برای اولین بار در سال 1372 توسط جناب آقای دکتر رضا امیدبیگی به ایران
آورده شد و توسط آقای دکتر سید محمد فخر طباطبایی به نام سرخارگل نامگذاری
گردید.
نیازهای اکولوژیکی و پراکنش
سرخارگل به
نور فراوان احتیاج دارد و خاکهای سبک (شنی) و متوسط (لومی) را تحمل می
کند. قادر است خشکی را به خوبی تحمل نماید. این گیاه به سرما مقاوم بوده و
تا دمای منفی 10 درجه سانتی گراد را به راحتی تحمل می کند. سرخارگل بومی
آمریکای شمالی است ولی امروزه در اکثر نقاط اروپا و آسیا و حتی برخی نقاط
ایران هم به طور انبوه کشت می شود. سرخارگل بصورت خودرو در جلگه های شمال
شرقی تگزاس، میسوری و میشیگان یافت می گردد.
کاشت، داشت و برداشت
سرخارگل معمولا به دو طریق تکثیر می شود :
1-
تکثیر با بذر. بذرها از نیمه ی دوم اسفند تا نیمه ی اول فروردین در خزانه
یا گلخانه پاشیده شده و با خاک تا عمق حداکثر 2 سانتی متر پوشیده می شوند.
بذور سرخارگل معمولا از قوه رویشی پایینی برخوردار هستند و برای جوانه زنی
نیازمند رطوبت بالا می باشند. بوته های قوی تر و پرپشت تر در پاییز به
زمین اصلی منتقل می شوند و سایر بوته ها تا بهار سال آینده در گلخانه
نگهداری می شوند. در طی تحقیقاتی که در منطقه ی شمال شرق تهران (زردبند)
توسط امیدبیگی و همکاران صورت گرفته است، 15 تیر تا 15 مرداد زمان مناسبی
برای انتقال نشا عنوان شده است.
2- تکثیر به وسیله ی تقسیم بوته. در
این روش معمولا از گیاهان 3 ساله استفاده می شود. در اواسط پاییز ابتدا
شاخ و برگهای اضافی و مزاحم حذف گردیده و سپس بوته از خاک خارج می شود.
بوته را به چهار تا پنج قسمت که هر کدام دارای مقداری ریشه باشند تقسیم
کرده و کشت می کنند. ریشه گیاهان تا زمان کاشت بایستی بصورت مرطوب نگهداری
شود .
سرخارگل گیاه کم توقعی است و نیاز زیادی به عملیات کود دهی
ندارد ولی اگر در حین داشت بطور ماهیانه آنرا با یک کود متعادل تغذیه کنیم
نتیجه ی بهتری خواهیم گرفت . در مرحله گل دهی کامل پیکره رویشی از ارتفاع
20 سانتی متری برداشت می گردد. سرخارگل تا سال چهارم دارای بازده اقتصادی
می باشد.
ترکیبات شیمیایی و فرآوری
تمام پیکر این
گیاه اعم از ریشه و پیکر رویشی حاوی مواد ارزشمندی از قبیل ترکیبات آلکیل
آمیدی، ایزوبوتیل آمید، اسید شیکوریک و ... است. همچنین دارای اسانس هم می
باشد که مهمترین ترکیبات تشکیل دهنده اسانس سرخارگل را هومولن، کاریوفیلن
و اکسید کاریوفیلن تشکیل می دهند.
خواص درمانی و کاربردها
بومیان آمریکا از
اوایل قرن 17 میلادی از این گیاه برای درمان مار گزیدگی، بیماری های لثه و
دهان، سرماخوردگی و ... استفاده می کرده اند. سرخارگل امروزه به عنوان یکی
از مهمترین گیاهان دارویی در جهان مطرح است و کشت و کار آن به صورت
فزاینده ای درحال افزایش است. از آنجا که این گیاه خاصیت تقویت سیستم
ایمنی بدن و ضد ویروس دارد، در درمان بسیاری بیماریهای ویروسی می توان از
آن استفاده کرد و امروزه به عنوان کاندیدای درمان بیماری ایدز مطرح می
باشد. امید است که در کشورمان بیش از پیش به کاربردهای دارویی این گیاه
توجه گردد.